Sangato Sudhir सांगतो सुधीर

 उत्सवाचे धामधुमीचे दिवस चालू होते. बोस्टन काऊंटीमध्ये एकच लगबग सुरू होती. ई गृपही अगदी मन लावून सगळ्यात सहभागी होत होता. तयारी जोरात चालली होती. सगळे एकत्र जमले होते तेव्हा एकदम विजयंत म्हणाला, " कसले चीप आहेत लोक! आपली आयडिया ढापली." " हो ना. स्वतःला काही नवीन विचार करायला नको. त्यामुळे आपलं आयतं मिळालं ते उचललं. " रमोला उद्गारली. " काय रे, काय एवढे चिडलायत? " प्रफुल्ल मुर्डींनी विचारले. " बघा ना अंकल, आमच्या आयडियाची उचलेगिरी करून काम चालू आहे ह्या शेजारच्या लोकांचं." मनोजने उत्तर दिले. " आम्ही ठरवलं काय सजावट करायची. ते कुठून तरी या लोकांनी पाहिलं आणि लगेच कॉपी केली. " निधी बोलली.‌ " इतका राग आलाय ना या लोकांचा.‌ काय करू नी काय नको असं वाटतंय." सानिया म्हणाली.        आता एकूण रागरंग मुर्डींच्या लक्षात आला. ते म्हणाले, " अरे मित्रांनो ही तर कल्पनेची चोरी झाली.  हे होत आलंय. पैशांची, दागदागिन्यांची चोरी करणारे तर अनेकजण आहेत. पण कलेची चोरी करणारेदेखील काही जण असतात." आता ई गृप लक्ष देऊन ऐकू लागला. " कलेची चोरी

      " अगं, सानिया तिचे बेबी बंप बघितले का? कसे दिसताहेत!" हातातल्या मोबाईलमधला फोटो दाखवत रमोला म्हणाली. " काय!" जवळूनच प्रफुल्ल मुर्डी चालले होते ते उद्गारले.      नेहमीप्रमाणे ई ग्रुप आपल्या कट्ट्यावर बसला होता आणि त्यांची चर्चा चालली होती. जवळून जाणारे मुर्डीदेखील आता यात सहभागी झाले.      " काय अंकल, तुम्ही सोशल मीडिया फॉलो करत नाही वाटतं!" मनोज म्हणाला. " मी सोसेल तेवढा सोशल मीडिया फॉलो करतो." मिश्कीलपणे मुर्डी म्हणाले. ई गृपमध्ये हास्याची हलकीशी लकेर उमटली.      नुकतीच एका चित्रपट अभिनेत्रीने समाज माध्यमांवरती गरोदरपणात आपल्या शरीराचा बराचसा भाग दाखवणारी छायाचित्रे टाकली होती.  त्यावरून ही चर्चा सुरू झाली. मुर्डी यांची प्रतिक्रिया ऐकून निधी म्हणाली "काय अंकल , तिचं शरीर आहे किती दाखवायचं आणि काय दाखवायचं हा तिचा निर्णय आहे."  " हो ना , बाकिच्यांनी यात बोलण्यासारखे काय आहे?" विजयंत म्हणाला. " आता यात जेंडर डिस्क्रिमिनेशन राहिले नाही. पुरूष कलाकारही  अंगप्रदर्शन करू लागले आहेत. त्याची प्रसिद्धी करू लागले आहेत. "

 " वैतागलो‌ या ट्रॅफिक जॅमला...! " प्रत्युष उद्गारला. " अरे पाच किलोमीटर यायला दीड तास लागला. काही अर्थ आहे का याला! " नेहमीप्रमाणे ई ग्रुप कट्ट्यावर जमला होता. जोडून आलेल्या सुट्ट्यांमुळे आणि सतत पडणाऱ्या पावसामुळे जिकडेतिकडे हीच परिस्थिती होती. " हो ना! " रमोलाने दुजोरा दिला. " आम्हाला तर ८ किलोमीटर यायला दोन तास लागले."       " हे तर काय आपल्या शहरात नेहमीचंच झालंय." मनोज म्हणाला. " काय मुर्डी अंकल? तुम्ही कुठे गेला होता की नाही?" समोरून येणाऱ्या प्रफुल्ल मुर्डी यांना पाहून सानियाने‌ विचारले. " नाही रे मित्रांनो. माझं काही कुठेही महत्त्वाचं काम नव्हतं त्यामुळे मी आपला बाहेरच पडलो नाही." मुर्डी म्हणाले. " हो ना तुमचं बरं आहे काही महत्त्वाचं काम नाही त्यामुळे बाहेर पडण्याचा प्रसंगच येत नाही. त्यामुळे ट्रॅफिक जॅमचाही प्रश्नच नाही." निधी म्हणाली.       आता हाच विषय पुढे सुरू झाला. मुर्डींनी विचारले, " महत्वाची कामं कोणती रे?" " अहो अंकल असं काय करता कॉलेजला, ऑफिसला जाणं हेच महत्त्वाचे काम.&quo

       " काय मित्रांनो, कसं काय?" प्रफुल्ल मुर्डींनी विचारले. आज ई गृप जरा शांतच होता. नेहमीच्या ठिकाणी बसलेला असला तरी नेहमीचा उत्साह नव्हता. मुर्डींच्या प्रश्नाच्या उत्तरादाखल ' बरं आहे ' असं मनोज जेमतेम ऐकू येईल अशा आवाजात पुटपुटला. एकूण रागरंग लक्षात घेऊन मुर्डींनी विचारलं,‌‌'काय झालं? ' या प्रश्नावर थोडा वेळ कुणीच बोललं नाही. मग अगदी हळू आवाजात सानिया म्हणाली, ' काका,  समीरला रिहॅब सेंटरमध्ये दाखल केलं आहे?' ' कोण समीर? कसलं रिहॅब सेंटर?' मुर्डींनी चौकशी केली.  ' समीर, हा विजयंतचा आतेभाऊ आहे. तो नेहमी इथं येत असतो. पण त्याला मोबाईलचं ॲडिक्शन झालंय. म्हणून रिहॅब सेंटरमध्ये ठेवलं आहे.'      ' अरेरे, काय ही वेळ आली?' मुर्डी उद्गारले. काय झालंय हे त्यांच्या हळूहळू लक्षात येत होते. त्यांची समीरशी कधी भेट झाली नव्हती. म्हणून त्यांनी हळूहळू माहिती मिळवायला सुरुवात केली. त्यातून त्यांच्या लक्षात आले की समीर हा एका कॉलेजात शिकत होता. कॉलेजमध्ये गेल्यावर त्याच्या वडिलांनी त्याला एक चांगला मोबाईल फोन घेऊन दिला. तेवढ्यात कोविडची साथ सु